Πότε πρέπει αν επιλέγουμε ζέστη και πότε κρύο σε κάποιο μυοσκελετικό πρόβλημα ;
Η επιλογή ζεστού-κρύου αποτελεί ένα από τα ζητούμενα στο χώρο της αποκατάστασης. Πρώτος ο Ιπποκράτης χρησιμοποίησε τον πάγο και το χιόνι σαν θεραπευτικό μέσο στους οξείς τραυματισμούς του μυοσκελετικού συστήματος.
Εάν χρησιμοποιηθούν με τον σωστό τρόπο, ο πάγος ή η θερμοθεραπεία , μπορoύμε να έχουμε άμεση ωφέλεια του ασθενούς και αποτελεσματικότητα όσον αφορά την μείωση του οιδήματος, της φλεγμονής, της αιμορραγίας, του μυϊκού σπασμού και του πόνου.
Σήμερα, έχει αποδειχθεί πειραματικά ότι ο πάγος παίζει σημαντικό ρόλο στην οξεία φάση της επούλωσης μετά από τραυματισμούς (θλάσεις των μυών, αιματώματα, συνδεσμικές κακώσεις, κακώσεις μηνίσκων, διαστρέμματα κλπ) καθώς και στις τενοντίτιδες, θυλακίτιδες (φλεγμονή του θύλακα της άρθρωσης), ορογονοθυλακίτιδες κλπ
Η εφαρμογή ψυχρού έχει ως αποτέλεσμα την τοπική αγγειοσύσπαση με αποτέλεσμα την ελάττωση της κυκλοφορίας του αίματος, τη μείωση της σύνθεσης και της συσσώρευσης του οιδήματος (πρήξιμο), την ελάττωση στην ταχύτητα μετάδοσης των νευρικών ώσεων, την ελάττωση του μεταβολισμού και της θερμοκρασίας τοπικά, τη μείωση στην απελευθέρωση των αντισωμάτων που εκκρίνονται και προκαλούν αύξηση του οιδήματος και της φλεγμονής, τη μείωση της μυϊκής διεγερσιμότητας και της εκπόλωσης της μυϊκής ατράκτου, τη μείωση της φλεβικής και λεμφικής παροχέτευσης καθώς και αναισθητικές επιδράσεις στην περιοχή.
Η θερμοθεραπεία εφαρμόζεται μετά από το οξύ στάδιο και βοηθά στην επούλωση της περιοχής.
Στη φάση που ακολουθεί μετά από τη φλεγμονή, η αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος, μέσω της θερμοθεραπείας, βοηθά στην οξυγόνωση των ιστών με μεγαλύτερη ταχύτητα καθώς και στην αύξηση της μεταβολικής δραστηριότητας με αποτέλεσμα την ταχύτερη επούλωση.. Τέλος η αύξηση της θερμοκρασίας μειώνει σημαντικά το μυϊκό σπασμό και μέσω της επίδρασής της στο κολλαγόνο (σύνδεσμοι, τένοντες, αρθρικός υμένας και θύλακας), αυξάνει την ελαστικότητα της περιοχής, ενώ χάρη στην ευκολότερη αποβολή των άχρηστων μεταβολικών προϊόντων και στην προσαγωγή περισσότερου καθαρού οξυγονωμένου αίματος και θρεπτικών συστατικών μειώνει σημαντικά το οίδημα και τη φλεγμονή
Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι είναι προτιμότερο στην οξεία φάση να χρησιμοποιείται ψυχρό ενώ στην υποξεία και την χρόνια φάση θερμό.
Στις κακώσεις των μαλακών μορίων αλλά και στις τενοντίτιδες στη φάση της αποκατάστασης, η εναλλαγή ψυχρού θερμού φαίνεται να έχει ευεργετικά αποτελέσματα.
