Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα, για να εξασφαλιστεί η σωστότερη αποκατάσταση μετά από έναν τραυματισμό ΠΧΣ (Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου).
Αυτά περιλαμβάνουν:
- την δυνατότητα να έχουμε έναν καλά προετοιμασμένο, καλά εκπαιδευμένο και με τα κατάλληλα κίνητρα ασθενή,
- υπό την φροντίδα ενός έμπειρου σε προβλήματα ΠΧΣ χειρουργού και
- υπό την φροντίδα ενός φυσικοθεραπευτή, που μπορεί να εκφράσει τις μοναδικές ανάγκες του τραυματία ασθενή.
Η επιτυχία ή αποτυχία στην χειρουργική αποκατάσταση ενός ΠΧΣ, δεν καθορίζεται απλώς από την τοποθέτηση του ΠΧΣ σωστά, κατά τη διάρκεια της χειρουργικής διαδικασίας. Αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα, σε μια μακρά διαδικασία που απαιτεί σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια.
Το να έχουμε έναν καταρτισμένο και έμπειρο φυσικοθεραπευτή είναι εξίσου σημαντικό, όσο η σωστή εκτέλεση της χειρουργικής επέμβασης για την αποκατάσταση του ΠΧΣ.
Η σωστή φυσικοθεραπεία μετά από τραυματισμούς ΠΧΣ είναι υψίστης σημασίας, τόσο πριν όσο και μετά τη χειρουργική επέμβαση.
Τι πραγματικά χρειάζεται να γνωρίζουν οι ασθενείς για την φυσικοθεραπεία και την αποκατάστασή τους μετά από έναν τραυματισμό ΠΧΣ;
Έχουν καταγραφεί περίπου 100.000 περιπτώσεις ρήξης ΠΧΣ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ετησίως, με οικονομικό κόστος $1,7 δις (2014). Ο αριθμός αυτός δεν μειώνεται και δεν είναι σαφές αν είναι απλώς και μόνο επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν σε απρόβλεπτες δραστηριότητες ή αν είναι μόνο όλο και πιο επιρρεπείς σε τραυματισμούς, από τον τρόπο ζωής τους, αλλά και άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Δεν έχει σημασία τόσο ο λόγος, όσο το ότι οι περισσότερες βλάβες που συμβαίνουν, απασχολούν όλο και περισσότερο ορθοπαιδικούς χειρουργούς για την “ανακατασκευή” γονάτων των αθλητών σε όλο τον κόσμο.Επιπλέον, ο κίνδυνος για ένα δεύτερο τραυματισμό παραμένει σε υψηλά επίπεδα, σε εκείνους που ήδη έχουν βιώσει ένα τραυματισμό και έχουν επιστρέψει στο άθλημά τους.
“Σε αθλητές με τραυματισμούς στο γόνατο ή ρήξεις του ΠΧΣ έχουμε αντίστοιχα 6,8 ή 19,6 φορές περισσότερες πιθανότητες επανατραυματισμού και 14.4 και 892.9 φορές αντίστοιχα περισσότερες πιθανότητες να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση κατά τη διάρκεια της αθλητικής τους σταδιοδρομίας, σε σύγκριση με μη τραυματισμένους αθλητές.” (Rugg, Wane, et al; 2014)
